สิ่งที่เราทำได้
แม้ผู้อื่น
จะว่ากล่าวอย่างไรแก่เรา
จะคิดจะพูดอย่างไรแก่เรา
ก็คือ ความอดทน
และให้อภัย
เพราะผู้คนในโลกย่อมเป็นเช่นนั้นเอง
ย่อมไม่รู้
ย่อมไม่เข้าใจ
ย่อมหลงผิด
ย่อมคิดว่าสิ่งที่ตัวเองคิดนั้นถูกต้อง
โดยไม่มองย้อนเข้าไปดูตัวเขาเอง
เมื่อพิจารณาเหตุผลโดยรอบแล้ว
เมื่อพิจารณาตัวเองแล้ว
ว่าเรามิได้มีสิ่งใดบกพร่อง
แม้เราจะเป็นทุกข์อย่างไร
กับข้อกล่าวหาใด ๆ
ทุกข์นั้นก็ดับไปได้
ดำรง สติ และสัมปชัญญะ
มีความรู้เท่าทันธรรมดาอยู่เสมอ
ดูตัวเองอยู่เสมอ
ย่อมชื่อว่า
เป็นผู้เดินทางสายกลาง
พุทธังกุโร
๒๑ มกราคม ๒๕๕๗